کد مطلب:329577 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:153
گریه امام زمان (ع ) در وفات زینب (س )
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
مرحوم آیت الله سید نورالدین جزایری (متوفی 1348 ه ق ) در كتاب ((الخصائص الزینبیه )) آورده است كه عالم دانشمند و محدث خبیر شیخ محمد باقر قاینی ، صاحب كتاب كبریت الاحمر در كتاب كشكول خود به نام ((سفینة القماش )) می نویسد:
در عصری كه در نجف اشرف به تحصیل علوم حوزوی اشتغال داشتم در آنجا سیدی زاهد و پرهیز كار بود كه سواد نداشت ، روزی در حرم حضرت علی (ع ) به زیارت مرقد حضرت مشغول بود، دید یكی از زایران ترك زبان ، گوشه ای از حرم نشست و مشغول تلاوت قران شد، این سید جلیل احساساتی شد و به خود گفت : ((آیا سزاوار است كه ترك و دیلم قران ، كتاب جدت را بخوانند و تو بی سواد باشی و از خواند آیات قرآن محروم بمانی ؟!)) او از روی غیرت و همت قسمتی زا اوقاتش را در سقایی (آبرسانی ) صرف كرد تا مخارج زندگی اش را تاءمین كند، و قسمت دیگر را به تحصیل علوم پرداخت و كم كم ترقی كرد تا به حدی كه در درس خارج آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی (میرزای بزرگ ، متوفی 1312 ه ق ) شركت می كرد و به درجه ای رسید كه احتمال می دادند به حد اجتهاد رسیده است . این سید جلیل و پارسا برای من چنین نقل كرد:
در عالم خواب امام زمان حضرت ولی عصر (عج ) را دیدم ، بسیار غمگین و آشفته حال بود، به محضرش رفتم و سلام كردم ، سپس عرض كردم : ((چرا این گونه ناراحت و گریان هستی ؟)) فرمود: ((امروز روز وفات عمه ام حضرت زینب (س ) است . از آن روزی كه عمه ام زینب (س ) وفات كرده ، تاكنون ، هر سال در روز وفات او، فرشتگان در آسمانها مجلس عزا به پا می كنند، آن چنان می گریند كه من باید بروم و آنها را ساكت كنم ، آنها خطبه حضرت زینب (س ) را كه در بازار كوفه خواند، می خوانند و می گریند، من هم اكنون از آن مجلس فرشتگان مراجعت نموده ام .))(188)
مرحوم آیت الله سید نورالدین جزایری (متوفی 1348 ه ق ) در كتاب ((الخصائص الزینبیه )) آورده است كه عالم دانشمند و محدث خبیر شیخ محمد باقر قاینی ، صاحب كتاب كبریت الاحمر در كتاب كشكول خود به نام ((سفینة القماش )) می نویسد:
در عصری كه در نجف اشرف به تحصیل علوم حوزوی اشتغال داشتم در آنجا سیدی زاهد و پرهیز كار بود كه سواد نداشت ، روزی در حرم حضرت علی (ع ) به زیارت مرقد حضرت مشغول بود، دید یكی از زایران ترك زبان ، گوشه ای از حرم نشست و مشغول تلاوت قران شد، این سید جلیل احساساتی شد و به خود گفت : ((آیا سزاوار است كه ترك و دیلم قران ، كتاب جدت را بخوانند و تو بی سواد باشی و از خواند آیات قرآن محروم بمانی ؟!)) او از روی غیرت و همت قسمتی زا اوقاتش را در سقایی (آبرسانی ) صرف كرد تا مخارج زندگی اش را تاءمین كند، و قسمت دیگر را به تحصیل علوم پرداخت و كم كم ترقی كرد تا به حدی كه در درس خارج آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی (میرزای بزرگ ، متوفی 1312 ه ق ) شركت می كرد و به درجه ای رسید كه احتمال می دادند به حد اجتهاد رسیده است . این سید جلیل و پارسا برای من چنین نقل كرد:
در عالم خواب امام زمان حضرت ولی عصر (عج ) را دیدم ، بسیار غمگین و آشفته حال بود، به محضرش رفتم و سلام كردم ، سپس عرض كردم : ((چرا این گونه ناراحت و گریان هستی ؟)) فرمود: ((امروز روز وفات عمه ام حضرت زینب (س ) است . از آن روزی كه عمه ام زینب (س ) وفات كرده ، تاكنون ، هر سال در روز وفات او، فرشتگان در آسمانها مجلس عزا به پا می كنند، آن چنان می گریند كه من باید بروم و آنها را ساكت كنم ، آنها خطبه حضرت زینب (س ) را كه در بازار كوفه خواند، می خوانند و می گریند، من هم اكنون از آن مجلس فرشتگان مراجعت نموده ام .))(188)
188-1- خصائص الزينبيه ، ص 211 و 212